شاعر.نویسنده .پژوهشگر و روزنامه نگار

روزی یک مرد روستایی با پسر 13 ساله‌اش وارد یک مرکز تجاری می‌شوند. پسر متوجه دو دیوار براق نقره‌ای‌رنگ می‌شود که به شکل کشویی از هم جدا شده و دوباره به هم چسبیده‌اند، از پدر می‌پرسد: «این چیست؟» پدر، که تا به حال در عمرش آسانسور ندیده بود، می‌گوید: «پسرم، من تاکنون چنین چیزی ندیده‌ام». 

در همین هنگام زنی بسیار چاق را می‌بینند که با صندلی چرخدارش به آن دیوار نقره‌ای نزدیک شد و با انگشتش چیزی را روی دیوار فشار داد و دیوار براق از میان جدا شد و آن زن خود را به زحمت وارد اتاقکی کرد. دیوار بسته شد و پدر و پسر هر دو چشمشان به‌شماره‌هایی بر بالای آسانسور افتاد که از یک شروع و به تدریج تا سی رفت. هر دو با تعجب بسیار تماشا می‌کردند که ناگهان دیدند شماره‌ها به‌طور معکوس و به‌سرعت کم شد تا رسید به یک. در این هنگام دیوار نقره‌ای باز شد و آن‌ها حیرت زده دیدند دختری با موهای طلایی و بسیار زیبا و ظریف، با طنازی از همان اتاقک خارج شد. پدر درحالی‌که نمی‌‌توانست چشم از آن دختر بردارد، رو به پسرش کرد و گفت: «پسرم، زود برو مادرت را بیاور این‌جا».

از کتاب: نیم کیلو باش ولی «انسان» باش/ سعید گل محمدی/ انتشارات نسل نواندیش